"Pewnych spraw śmierć nie dotyka. Farby, wspomnienia i miłości." - Recenzja #10

"Harry Potter nigdy nie miał łatwego życia, a tym bardziej teraz, gdy jest przepracowanym urzędnikiem Ministerstwa Magii, mężem oraz ojcem trójki dzieci w wieku szkolnym.

Podczas gdy Harry zmaga się z natrętnie powracającymi widmami przeszłości, jego najmłodszy syn Albus musi zmierzyć się z rodzinnym dziedzictwem, które nigdy nie było jego własnym wyborem. Gdy przyszłość zaczyna złowróżbnie przypominać przeszłość, ojciec i syn muszą stawić czoło niewygodnej prawdzie: że ciemność nadchodzi czasem z zupełnie niespodziewanej strony."

źródło: lubimyczytać

Tytuł: Harry Potter i Przeklęte Dziecko

Autorzy: J. K. Rowling, John Tiffany, Jack Thorne

Tłumaczenie: Małgorzata Hesko-Kołodzińska, Piotr Budkiewicz

Wydawnictwo: Media Rodzina 

Ilość stron: 354

Powiem szczerze, że na początku byłam dość sceptycznie nastawiona. Ogólnie jestem zdania, że "co za dużo to niezdrowo". Seria o Potterze skończyła się już dawno temu i chociaż pozostał pewnego rodzaju żal i niedosyt, to było to zdrowe i nie oczekiwałam niczego więcej. 

No ale w końcu oddzieliłam "Przeklęte dziecko" od serii, którą znam, na której się wychowałam i którą będę kochać do końca życia. Wzięłam to za zwykłą sztukę do przeczytania, po prostu nawiązującą do Harry'ego Pottera. No i cóż mogę powiedzieć... podobało mi się. 

Na tym właśnie polega przyjaźń, prawda? Nie wiesz, czego potrzebuje twój przyjaciel, wiesz tylko, że potrzebuje.

Książka napisana jest w formie sztuki, dramatu, a to sprawia, że te ponad 300 stron czyta się dosłownie w jeden dzień. Bardzo szybko i lekko. Opisy scen są na tyle dokładne, że czytelnik jak najbardziej może je sobie wyobrazić, za co oczywiście duży plus. Oczywiście, brakuje tej całej otoczki magii, świata czarodziejów, brakuje tych dokładnych, wspaniałych opisów miejsc. No ale cóż, te, które pojawiają się w książce, takie jak Hogwart czy Dolina Godryka znamy, więc z nimi nie ma problemu.  Ale na przykład chciałabym wiedzieć, jak wyglądało mieszkanie Harry'ego i Ginny, jak wyglądają poszczególne postacie... Tego w tym właśnie brakuje. No ale dobrze, nie narzekam.

Co do postaci, Scorpius i Albus zdecydowanie rządzą. Obydwaj różnią się od swoich ojców, równocześnie będąc do nich nieco podobnymi. Album, tak jak Harry, ma w sobie zadatki na bohatera, stara się zrobić dobrą rzecz, uratować kogoś, kto nie żyje od wielu lat. Chęci ma dobre, gorzej tylko z ich wykonaniem. Ale nie to jest w tym wszystkim najważniejsze.

To, co miała uwydatnić ta książka [i zdecydowanie jej się udało] to siła, jaką jest przyjaźń. I to bardzo mi się podobało, ponieważ na to stawiały również poprzednie części. Relacje łączące Scorpiusa i Albusa pokazują nam, że bez wartości, jaką jest przyjaźń nawet najbardziej bohaterskie czyny nie mają znaczenia. 

Jeśli chodzi o starych bohaterów, Harry'ego, Rona czy Hermionę, to również podoba mi się sposób ich wykreowania. Potter jest teraz także ojcem i musi się z tym zmierzyć, co okazuje się dosyć trudne. Ron jest Ronem, Hermiona pozostała dojrzała i zdecydowanie się nie zawiodłam. 

Wiesz, co najbardziej kochałem w Twojej matce? Zawsze pomagała odnaleźć mi światło w ciemności. Dzięki niej świat, a przynajmniej mój świat, był mniej mroczny.

Wątek też dobrze wykreowany. Młodziaki chcą ocalić kogoś, kto zginął dawno temu i przez to pakują się w kłopoty. Poznajemy również świat, w którym Voldemort wygrał, świat mroczny i okrutny, co dla mnie było znakomitym zabiegiem. 

Jedynym minusem dla mnie w tym wszystkim, to postać Wróżebnika, chociaż może nie tyle sama postać, co jego relacja z Voldemortem. Troszkę to dla mnie było już przesadzone i bez sensu.

Wiecie, przeczytałam tą pozycję tak szybko, że dopiero teraz, pisząc tą recenzję, zauważam, jak wiele się w niej działo, jak bardzo mi się podobała i jak brakuje mi słów, żeby dobrze ją zrecenzować. Co tu dużo mówić, każdy fan Pottera powinien przeczytać "Przeklęte dziecko". 

5/5