"Czasami wszystko, czego potrzebuje złamane serce to worek gówna i odrobina ognia" - recenzja #7

Magia zawarta jest w chwilach. W delikatnym dotyku, lekkich uśmiechach, cichych słowach. Magia jest w życiu dniem dzisiejszym, w oddechu, w szczęściu. Mój chłopcze, magia jest w miłości.

 

 Tytuł: Powietrze, którym oddycha
Autor: Brittainy C. Cherry
Tłumaczenie: Katarzyna Agnieszka Dyrek
Wydawnictwo: Filia
 Ilość stron: 400

Elizabeth i Tristian stracili najbliższe sobie osoby. Kiedy się poznają, obydwoje są w żałobie, rozbici na drobne kawałeczki, bez szansy na ich poskładanie. Wykorzystują siebie nawzajem, aby jakoś poradzić sobie ze stratą. Ale bardzo szybko zamienia się to w o wiele silniejsze uczucie. Powoli, powolutku, stają się dla siebie wszystkim. 

Oczywiście, nie wszystko idzie tak idealnie, bo jest z nimi naprawdę źle i ich psychiki nie są w najlepszym stanie. A potem wychodzi na jaw coś, co sprawia, że wszystko zaczyna się sypać. I robi się dość nieciekawie. 

Nie musisz cały czas czuć się dobrze. W porządku jest czasem cierpieć. To nic złego zagubić się jak dziecko we mgle. To złe dni sprawiają, że dobre są takie cudowne.

Powiem Wam, że to chyba jedna z najsmutniejszych książek, jakie w życiu przeczytałam. W takim sensie, że tyle w niej bólu, że płakałam prawie na każdej stronie. Dlatego jeśli ktoś nie lubi aż takich wyciskaczy łez, to nie polecam. Ale jeśli ktoś chciałby pocierpieć trochę podczas jesiennego wieczoru, z kubkiem herbaty w ręku, to tak, wtedy polecam. 

Postać Tristiana jest tutaj bez wątpienia moją ulubioną. Zawsze jakoś bardziej wzrusza mnie cierpiący facet niż kobieta, no cóż. A Tristian cierpi, bardzo cierpi, przez co kompletnie odizolował się od ludzi, zadając się jedynie ze swoim psem Zeusem i miejscowym facetem, u którego pracuje i którego wszyscy mają za wariata. Jest dobrym człowiekiem, chociaż miejscowi uznają go za niebezpiecznego drania, który w przeszłości dokonał czegoś strasznego.

I tylko Elizabeth widzi w nim dobro, ukryte za grubą warstwą cierpienia. Ona też cierpi, ale jest jej nieco łatwiej, ponieważ ma swoją małą córeczkę Emmę (która, nawiasem mówiąc, jest przesłodka i wnosi niesamowicie wiele uroku do całej książki) oraz przyjaciółkę, na której może polegać. 

Tak więc potem zaczyna się taki typowy romansik - dwójka cierpiących ludzi zbliża się do siebie, zakochują się w sobie, bla bla. Wiecie, nic specjalnego, takie typowe, ale jest w tym coś fajnego, co czyta się szybko i łatwo. 

- Kiedy życie przestanie boleć?
- Kiedy każemy mu się walić i znajdziemy powód, by się uśmiechnąć.

Warto tutaj także wspomnieć o Faye, przyjaciółce głównej bohaterki, która wnosiła do całej historii wiele humoru, serio.  Nie obchodziły jej związki, jedynie seks, który był u niej przedmiotem żartów, ale wiadomo, jak każdy, również i ona wpadła w sidła romansu. Jak on się zakończył? Zabawnie, ale nie zdradzę Wam tego, gdyby ktoś skusił się na przeczytanie ;)

No i oczywiście Tanner, dzięki któremu na końcu książki w końcu zaczęło się dziać coś konkretnego. Facet od wielu lat był przyjacielem Elizabeth, ale okazało się, że skrywał wiele tajemnic i to trochę wszystko pokomplikowało. 

Końcówka chyba najlepsza, lubię takie akcje, szczególnie w takiej książce, w której przez większość czasu nie dzieje się nic takiego wiecie... ekstra. Byłam zaskoczona takim obrotem sprawy, a to tylko na plus. Taki mały dreszczyk emocji, coś co lubię. 

Czasami życie jest dziwne. Musisz się pogodzić z tą dziwacznością i mieć nadzieję, że znajdziesz innych dziwaków, którzy ruszą z tobą do przodu.

No, w każdym bądź razie jestem zadowolona. Lubię czasami sobie pocierpieć i ta pozycja właśnie tego mi dostarczyła. Czytało się szybciutko, łatwo, język jak najbardziej przyswajalny, wszystko takie naturalne. I piękne cytaty, piękne słowa, które w takich książkach dają mi najwięcej radości. Sami tylko spójrzcie na te kilka z nich, które Wam tutaj przytoczyłam. Czyż nie są dobre? No są, pewnie że są. 

3/5