"Są rzeczy, które trwają wiecznie i odrodzą się w każdych okolicznościach." Recenzja #14

Nastolatki masowo popełniają samobójstwa. W niektórych szkołach władze wprowadzają więc pilotażowy program przeciwdziałania tej epidemii. Wszelkie objawy depresji są skrupulatnie notowane, a ci, którzy się załamują, są poddawani leczeniu w odizolowanych klinikach. Leczenie wydaje się skuteczne, ale każdy, kto brał udział w programie, wraca do zwykłego życia kompletnie pozbawiony wspomnień. Rodzice Sloane stracili już jedno dziecko i są gotowi na wszystko, by tylko ją uratować. Dziewczyna tłumi więc swoje prawdziwe uczucia. Jedyną osobą, przy której czuje się swobodnie, jest James, jej chłopak. Obiecał jej, że ich dwojgu nic się nie stanie, a Sloane jest pewna, że ich miłość przetrwa wszystko. Lecz z tygodnia na tydzień oboje stają się coraz słabsi. Coraz trudniej im zachowywać twarz, bo dopada ich depresja. A później Program.

źródło: lubimyczytać

Tytuł: Plaga Samobójców

Seria: Program

Autor: Suzanne Young

Tłumaczenie: Andrzej Goździkowski

Wydawnictwo: Feeria Young

Ilość stron: 456

Miałam wielkie nadzieje co do tej książki, niestety na nadziejach się skończyło. Oczekiwałam jakiegoś dreszczyka, napięcia, opadającej szczęki. A co dostałam? Trójkąt miłosny, którego przepraszam, ale ZNIEŚĆ NIE MOGĘ. 

Na początku zapowiadało się naprawdę dobrze. Epidemia samobójstwa, która ogarnęła świat, była przerażającą wizją. Ale jeszcze gorszą okazał się fakt usuwania pamięci. Przyznam szczerze, że nad tym motywem wylałam kilka łez, bo wyobrażałam sobie podobną sytuację w prawdziwym życiu. Nie mogłabym znieść myśli, że każde wspomnienie, każda chwila, która jakoś mnie ukształtowała, miałaby być wymazana. To byłoby straszne. Za to akurat przyznaję autorce plusa, bo ten wątek bez dwóch zdań mocno działa na czytelnika.

- Dręczą mnie złe myśli - powiedziałam.
- Więc przestań myśleć.

Na początku poznajemy Sloane i Jamesa, parę, która wspólnie próbuje walczyć z Programem. Jeszcze w tym momencie wątek miłosny jest dość uroczy, główna bohaterka mnie nie denerwuje, więc myślę sobie "Będzie dobrze!". Nawet mi ich szkoda - muszą zmierzyć się ze śmiercią przyjaciół, epidemią, własnymi uczuciami. Ale mają siebie, dzięki czemu wydaje się, że wszystko jakoś się ułoży. 

Są silni, to trzeba przyznać. Potrafią walczyć i w żaden sposób nie okazywać, że dręczą ich złe myśli, byle tylko nie zostali oznakowani. Mogą na sobie polegać, razem trwają w tym buncie przeciwko rzeczywistości. Ale kiedy przychodzi im zmierzyć się z kolejną śmiercią bliskiej osoby, wszystko się sypie, a para zostaje rozdzielona w sposób, którego za wszelką cenę próbuje ominąć. 

Program kradnie nasze wspomnienia i wymazuje emocje, a kiedy wychodzimy z ośrodka, przypominamy maszyny opuszczające linię produkcyjną. Jakbyśmy nigdy wcześniej nie zostali zranieni ani nie doznali zawodu. Czym tak naprawdę jesteśmy, jeśli pozbawi się nas przeszłości?

No i właśnie w tym momencie kończy się pozytywny odbiór tej książki. W mojej skromnej ocenie, oczywiście. Sloane poznaje Realma i co? BUM! W kilka dni staje się niesamowicie bliski jej sercu. A ona mu, bo OCZYWIŚCIE główna bohaterka jest piękna i u wszystkich wzbudza podziw. NORMA. Oczywiście wciąż JESZCZE pamięta o Jamesie, ale przecież Realm... gdyby nie on, no nigdy by sobie nie poradziła! Niby czuje do niego tylko przyjacielskie stosunki, ale przecież to nie przeszkadza jej w wymienianiu z nim śliny, NO BO CO TAM.  

Przepraszam, zdenerwowałam się.

No dobra, ale jakoś przeżyłam ten okres. Nawet uroniłam kilka łez, bo próbowałam wczuć się w sytuację Sloane, a to co przechodziła, było smutne i straszne i nigdy nie chciałabym znaleźć się na jej miejscu. 

A potem wielki powrót do rzeczywistości. Tutaj modliłam się tylko, aby ta książka skończyła się jak najszybciej. Główna bohaterka stała się dla mnie męczarnią. Czasami zachowywała się tak, jakby tylko ją dosięgła tragedia, jakby to ona była najbardziej pokrzywdzona i należało jej się wszystko, czego chciała. 

Oczywiście pojawiały się miłosne rozterki. Kochała Jamesa, ale kiedy znów spotkała się z Realmem, musiała zastanawiać się, czy to przypadkiem on nie jest dla niej najlepszy. Co z tego, że mogła ranić ich uczucia. Przecież to ONA była TAKA BIEDNA.

A wiecie, co najbardziej mnie denerwowało na koniec książki? Coś w stylu: "Kocham go! Ale nie mogę z nim być, on jest niebezpieczny! Ale tak go kocham! Muszę trzymać się od niego z daleka! Moje serce i ciało go pragnie! Ale przecież on nie jest dla mnie!"

Rozumiecie, o co mi chodzi?

Tak mnie to denerwowało, że nie mogłam skupić się na reszcie fabuły. Bo właściwie potem wszystko tak się jakoś... ciągnęło. Jedynie końcówka znów mogła wzbudzić małe zainteresowanie i zachęcić do sięgnięcia po następną część.

(...) czasami w naszym życiu ważne jest tylko to, co dzieje się tu i teraz.

Czy pisząc książki, naprawdę nie jest lepiej odejść od utartych schematów, stworzyć coś innego, skupić się na innych wartościach? Dla mnie osobiście TRÓJKĄT MIŁOSNY, czy to w książkach, serialach czy filmach, jest nie do zniesienia. Za dużo już się naczytałam/naoglądałam takich motywów. To chyba jedyny rodzaj wątków, który tak bardzo mnie denerwuje. Nawet jeśli w śladowych ilościach, to przepraszam, ale wytrzymać go nie dam rady. 

Dlatego, niestety, nie jestem w stanie sięgnąć po kolejne części "Programu". Nie lubię tego robić, ale to nie dla mnie. Nie widzę sensu, abym miała się denerwować i przez ten jeden wątek tracić przyjemność z czytania. A z tego co wiem, w następnej części również się on pojawia. 

ALE! Jeśli komuś takie wątki w żaden sposób nie przeszkadzają, to polecam, bo sama historia i pomysł nie jest zły i naprawdę może czytelnika wciągnąć. 

Dziękuję,

do widzenia. 

3/5