"W końcu wszyscy wiedziemy życie, jakie sobie wybraliśmy." - Recenzja #12

Colin nie miał szczęśliwego dzieciństwa. Brak zainteresowania rodziców, dorastanie w szkołach wojskowych, potem problemy z agresją i zatargi z policją. Maria natomiast zawsze czuła wsparcie rodziny – jako mała dziewczynka, a także później, podczas studiów prawniczych i na początku kariery zawodowej. Pewnie trudno byłoby znaleźć dwie bardziej różniące się historie. I dwa tak niepodobne do siebie charaktery.

   A jednak przeciwieństwa najwyraźniej się przyciągają. Maria i Colin zostają parą. Wszystko świetnie się zapowiada, dopóki ona nie zaczyna otrzymywać dziwnych wiadomości od anonimowego prześladowcy.

źródło: lubimyczytać

Tytuł: Spójrz na mnie

Autor: Nicholas Sparks

Tłumaczenie: Maria Głębicka-Frąc

Wydawnictwo: Wydawnictwo Albatros

Liczba stron: 512

Obowiązkiem było dla mnie przeczytanie tej książki, ponieważ Nicholas Sparks od dawna gości w moim życiu. Uwielbiałam jego historie, bo były proste, ale chwytające za serce. Podobnie było z "Spójrz na mnie" - może dzieło nie z najwyższych półek, ale czytało się naprawdę szybko i przyjemnie. 

Schemat bardzo typowy dla Sparksa - miłość od pierwszego wejrzenia, chwila przerwy w związku i znów powrót. Znane, trochę przejedzone jak dla mnie, ale w porządku, można to było zaakceptować. Głównie dlatego, że o dziwo, główna bohaterka szczególnie mnie nie irytowała [jak już wspominałam, mam problem z głównymi bohaterkami]. Może tylko raz w ciągu całej książki miałam takie: SERIO DZIEWCZYNO, WYLUZUJ. Poza tym wszyscy bohaterowie przypadli mi do gustu. 

Sądzę, że bardzo przejmujesz się tym, jak cię odbierają inni, co moim zdaniem

jest błędem. W końcu jedyną osobą, którą naprawdę możesz zadowolić, jesteś ty

sama. To, co czują inni, zależy od nich.

Jeśli chodzi o Marię, to moje uczucia są do niej takie... nijakie. Nie miałam nic do niej, nie przeszkadzała mi jej osobowość, ale nie przywiązałam się do niej szczególnie.  Była silną kobietą i jakoś radziła sobie z problemami, które ją spotykały. A bycie prześladowaną musi być okropne, dlatego jak na taką sytuację, to i tak nieźle dawała sobie radę. Ale to wszystko co mogę o niej powiedzieć. Nie było w niej nic, co mogło mnie specjalnie zainteresować. 

Colin to typ takiego BAD BOYA. Od wielu lat ma problemy z agresją, bierze udział w walkach w klatkach i poznajemy go, kiedy jego twarz przypomina zbite jabłko. Musi bardzo się starać, aby nie trafić do więzienia, a nie jest łatwo siedzieć spokojnie, kiedy osoba, którą kochasz, ma problemy. Ale przede wszystkim, Colin jest niesamowicie odważny i to właśnie ta odwaga tak mnie w nim urzekła. 

Jednak najbardziej pozytywnymi bohaterami okazali się przyjaciele Colina - Evan i Lily, którzy wzbudzali tak ciepłe emocje, że nie sposób było się nie uśmiechać. Lily to taka trochę wariatka, jednak bardzo mądra i chętna do pomocy. Evan też był w porządku, często to właśnie on pomagał podejmować Colinowi odpowiednie decyzje. No i ta dwójka także była niesamowicie odważna - gdyby nie oni, doszłoby do prawdziwej tragedii. 

W głębi duszy wiem, że wszystko to jest zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe, i że nie przetrwa, ale jeśli nawet tak będzie, to nie zmieni faktu, że już coś wniosłaś do mojego życia, coś, czego w nim brakowało, chociaż dotąd nie zdawałem sobie sprawy, że czegoś w nim brakuje. [...] Bycie z Tobą sprawia, że znowu się czuję bezbronny, a nie czuję się bezbronny od czasów dzieciństwa. Nie mogę powiedzieć, że ten stan zawsze mi się podoba, ale dokonanie innego wyboru byłoby gorsze, ponieważ oznaczałoby, że więcej Cię nie zobaczę.

Trochę mi się to wszystko ciągnęło, na szczęście nie było sytuacji, w której miałabym ochotę odpuścić sobie tą książkę. Sparks próbował wpleść tutaj nieco kryminału, więc czytelnik razem z bohaterami próbuje rozgryźć sprawę prześladowcy. I tak naprawdę do końca nie wiemy, kto nim jest i jaki tak naprawdę ma cel. Akcja rusza z kopyta dopiero na sam koniec książki, wcześniej coś tam się dzieje, ale wszystko to takie jakieś powolne... 

Kto czytał Nicholasa, dobrze zna jego styl i może się spodziewać, jak mniej więcej wygląda ta opowieść. Jakby nie było, autor jest mistrzem romansów [przynajmniej jak dla mnie], a także potrafi sprawić, że kilka łez spłynie nam po policzkach ze wzruszenia. Może nie jest to jego najlepsze dzieło, ale czytanie "Spójrz na mnie" sprawiło mi pewną przyjemność, tak więc nie jest źle. 

3/5